Inleiding

Verantwoording:

In Apeldoorn zwerven jongeren zonder woon en verblijfplaats rond. Er is geen eenduidige karakteristiek over deze jongeren, maar in het algemeen geldt dat er sprake is van een cumulatie van veelal zware belemmeringen. Men heeft vaak een laag opleidingsniveau, er zijn fysieke of psychische klachten, grote schulden, en vaak is er geen vaste verblijfplaats. Soms zijn het ook alleenstaande jonge moeders zonder relatie of stabiele omgeving. Met dit foto en interview project proberen wij (Jip en StrangeArt) aandacht te krijgen voor jongeren die ‘buiten de boot’ vallen

Over het Jip:

Het Jip, onderdeel van Stimenz, zoekt die zwerf jongeren op. Men vindt deze jongeren in leegstaande panden, schuurtjes, een tent in het bos of gewoon zomaar ergens in Apeldoorn. Deze jongeren hebben vaak een uitgebreid hulpverleningsverleden, en vaak ook veel ellende achter de rug. Het Jip probeert deze jongeren weer in beeld te brengen, en wat voor ze te betekenen. Dat is eerst vaak wat eten, het regelen van een identiteitskaart, en het zoeken van een crisis plek. Door ze op te zoeken, win je vertrouwen laat je zien dat je wat voor ze wil doen en daarin zijn wij van het outreachende team heel praktisch. Je kan een heel gesprek met een jongere voeren, en vragen wat er allemaal is gebeurd in zijn of haar leven. Maar als je honger hebt, en niet weet waar je de nacht moet slapen dan word het een lastig gesprek.

Geïnteresseerd in diegene die door alle regels in de maatschappij buiten de boot valt. Ik registreer zonder een oordeel te vellen. De manier waarop ik foto’s maak is beslist niet professioneel, het is pure maatschappelijke belangstelling. Het liefst fotografeer ik mensen die onopgemerkt in de schaduw van de samenleving leven. Ik maakt zichtbaar wat vaak verstopt blijft voor onze ogen. Mijn foto’s zijn een aanklacht tegen de verruwing en verharding van de maatschappij. Mijn foto's bevatten geen artistieke interventies, dramatische belichting of opwindende camerahoeken, het is een no-nonsense weergave. Ik bemoei mij nergens mee, ik ben er gewoon en observeer. Ik fotografeer niet om er geld mee te verdienen, als dat de drijfveer zou zijn, zou de naïviteit waarmee ik observeer direct verdwijnen.


		(geïnterviewde is outreachend jongerenwerker voor zwerfjongeren) ‘Onrecht drijft mij, ik kan echt niet tegen onrecht. Ik denk dat ik daarom dit werk doe. Ik vind het belangrijk dat mensen krijgen waar ze recht op hebben, en dat is niet altijd zo’ Ik hou wel van uitdagingen, als iets te makkelijk is zie ik er niet zo gauw een uitdaging in. Ik ben dus altijd wel op zoek naar uitdagingen, dat vertaalt zich in mijn werk. Ik werk met een moeilijke en dynamische doelgroep en dan ook nog op straat. Je bent altijd de gast zeg ik maar. Dit werk moet je wel een beetje liggen en het is wel mijn drijfveer om daarin wat te bereiken. Onrecht drijft mij, ik kan echt niet tegen onrecht. Ik denk dat ik daarom dit werk doe. Ik vind het belangrijk dat mensen krijgen waar ze recht op hebben, en dat is niet altijd zo, en zeker niet in mijn werk. Ik vind het dan leuk om toch dingen voor elkaar te krijgen die anderen niet voor elkaar krijgen. En ik heb gelukkig het middel om dat vanuit een instantie te doen. Wat je dan ziet is dat als zo’n jongere zelf ergens naar toe gaat dat die zich stuk loopt op bureaucratie en dat alle deuren dicht zijn. En dan ga ik er achteraan, als het nodig is maak trouwens, om wat te bereiken, ook wel eens ruzie met andere instanties. Ik ga echt voor zo’n jongere staan. De andere kant van het verhaal is, dat als ze mij belazeren, dat ze dan ook aan de beurt zijn. Ik ben geen kip zonder kop, we zijn geen mietjes. Dus dat betekent dat ik met die gasten ook wel eens een stevig gesprek voer en dat ik dan ook wel eens oprecht boos ben. Jongeren voelen heel goed aan of je oprecht bent en of je eerlijk bent, of je meent wat je doet. Eigenlijk doe ik dit werk gewoon vanuit mijn hart, en dat merken ze ook. Ik ben begonnen op de lts daar heb ik mijn diploma gehaald voor installatie techniek. Ik heb eerst in de bouw gewerkt. Ik zie mij nog zo in de schaftkeet zitten en denken van jonge hier ga je niet oud worden. Dit is gewoon niet jouw ding, en onder ons, eigenlijk ben ik helemaal niet zo handig. Toen dacht ik, ik ga een sociale opleiding doen en zo is het een beetje gekomen wat mijn werk betreft. Dus eigenlijk op latere leeftijd ben ik mij, dankzij de studiefinanciering, dat kon toen nog, gaan omscholen. Ik kom in mijn werk veel dingen tegen die mij raken, je kunt thuis op de bank gaan zitten maar je kunt ook lekker twee uur gaan hardlopen of drie uur gaan fietsen. Voor mij is het een goede uitlaatklep om te sporten, het is gewoon ook leuk om te doen en ook daarin zoek ik de uitdaging. Als het te gemakkelijk is, dan hoeft het voor mij niet. In mijn vrije tijd sport ik dus veel. Ik heb tien marathons gelopen en wel eens een triatlon gedaan. En ik heb heel veel triathlons gedaan, waar onder een keer de hele, dat is 3,8 km zwemmen, 180 km fietsen en 42,195 km hardlopen. Dat vind ik nou een uitdaging om te doen. En dan ga ik er ook helemaal voor, en dan lukt het ook. En om het dan extra moeilijk te maken heb ik zo’n triathlon ook nog voor het goede doel gedaan. Ik meen dat ik zo’n 5000 euro heb opgehaald voor de jongeren waarmee we hier werken. Ik heb ook de vierdaagse in Nijmegen gelopen, niet omdat ik zo’n wandelaar ben, in tegendeel, maar louter als training. Een training voor de dodentocht in België. De dodentocht is 100 kilometer wandelen en je hebt 24 uur de tijd om binnen te komen. Dat redt niet iedereen, één derde valt uit. Tot mijn verbazing deden er 8000 mensen aan mee. Ik dacht dat ik de enige was die zo knettergek was. Ik zeg wel eens bij mijn werk, ik ga door waar anderen stoppen, en dat vertaalt zich ook naar hoe ik mijn werk doe. Wij werken toch met jongeren die het vaak zelf al hebben opgegeven. Of anderen hebben het opgegeven, zoals familie, vrienden, instanties, noem maar op. Dan moet je wel een beetje schakelen om daar nog wat mee te kunnen, zeg maar. Maar het aller-leukste is dat het gewoon leuke jongeren zijn waar ik mee werk. Bij ons werk moet je wel kleine stapjes zetten. Als je denk dat als een jongere binnenkomt en dat je binnen drie maanden zorgt voor een kamer, zijn schulden zijn opgelost, en dat er ook nog eens wat aan zijn psychische problemen is gedaan, dan ben je verkeerd bezig, dat gaat natuurlijk niet lukken. Dat betekent dat wij soms best wel lang bezig zijn met jongeren. En wat je ziet, en dat is het grootste compliment, dat hier nog steeds jongeren binnen komen om een bak koffie te drinken en even te praten en te kletsen en te vertellen hoe het met ze gaat. Daar doe ik het voor.