Meer weten over de stichting? http://stichtingzwerfjongerenapeldoorn.nl/

Sunita Biharie is ambassadrice van de Stichting Zwerfjongeren Apeldoorn.

Een ambassadrice, vanuit haar sociale hart, maar ook een ambassadrice die de jeugdzorg in al haar facetten, de welwillendheid maar ook het onvermogen, heeft meegemaakt.

Je wordt geboren met een blanco toekomst, kwetsbaar en totaal afhankelijk van je ouders. Al snel bleek dat haar ouders niet geschikt waren om haar te verzorgen. Haar verhaal:

Ik ben op mijn derde door jeugdzorg uit huis geplaatst, als baby werd ik mishandeld en misbruikt. Die eerste achttien jaar waren bizar, een jeugd vol met verhuizingen. Ik ben ongeveer vijftien keer verhuisd in die achttien jaar en heb over de honderd dertig hulpverleners leren kennen. Slechts enkele zeer betrokkenen. 

Het leven van een zwerfjongere ken ik. Op mijn dertiende ben ik weggelopen, men wilde mij ergens plaatsen waar ik beslist niet wilde wonen. Ik heb toen gezworven rondom Perron Nul (Red: Perron Nul was in de jaren negentig een trefpunt van junks) en ging in de nacht met de Metro heen en weer om te slapen. Toen heb ik een aantal weken op straat geleefd. Sindsdien weet ik hoe het is om als jong mens in die positie te zitten. Geen huis, geen inkomen. Omdat ik nog erg jong was, werd ik beschermd door die mensen van Perron Nul. Mensen waar anderen op neer kijken,

Jeugdzorg is naar mij op zoek gegaan. Van jeugdzorg mocht ik toen een tijd bij een vriendin wonen, Het was voor mij simpel, anders zou ik weer de straat opgaan. Uiteindelijk ben ik ergens anders geplaatst, maar het werd niet de plek waar ik niet naar toe wilde, anders was ik weer weggelopen. Op het internaat waar ik toen zat was een “binnen” school. Mijn IQ bleek hoger dan dat wat die school aanbood en ik mocht naar een school buiten de “muren”. Maar ja, ik ben een fel meisje en kreeg daar problemen. Het ging vier weken goed, toen ging ik vechten en werd weer teruggeplaatst.

Toen ik vanaf mijn achttiende van jeugdzorg af was ben ik er “vol ingegaan”, ik wilde vooruit en zelfstandig zijn. Voor jeugdzorg jongeren is het strijden tot je achttien bent, en na je achttiende is het weer strijden. Je komt na de internaten in een leven wat je niet kent en een maatschappij die je niet kent.

Als opleiding deed ik eerst MDGO pro daarna SPW en vervolgens gespecialiseerde ondersteuning . En kijk wat er nu van mij geworden is. Voorzitter SP Apeldoorn, goede baan, veel vrienden en een groot netwerk. Ik zet mij met hart en ziel in voor de kwetsbaren. In de jeugdzorg werkte mijn drive en doorzettingsvermogen tegen mij. Ik kwam in mijn jeugdzorg tijd op voor de rechten van anderen en ging als er onrecht was naar de klachtencommissie van jeugdzorg, ik legde mij dus niet direct neer bij de mening van de zogenaamde professionals. Nu kan ik met die drive onrecht in de maatschappij proberen te veranderen. 

Zwerfjongeren zijn voor mij altijd een doelgroep geweest die mij aan het hart gaat. In een rijk land als Nederland is het echt bizar dat er kinderen zijn die op straat zwerven. Als men echt wil kan dat binnen een maand opgelost worden. In principe is er geld genoeg, maar je moet dan wel die keus willen maken.
Ik heb het ook met volwassen mensen die zwerven, maar jongeren die minderjarig zijn, daarin hebben we de verantwoordelijkheid de zorg te nemen, als de ouders het blijkbaar niet kunnen. Vaak zijn het ook nog eens jongeren die al eens de dupe zijn geweest, ze zijn mishandeld of misbruikt, en hebben een slechte thuis situatie met huiselijk geweld. Doe jongeren worden vaak opgegeven, maar het zijn de mooiste mensen die er zijn. Veel levenservaring en met een wijsheid die je niet bij iedereen ziet.

Jongeren zijn niet kansloos, ze mogen er zijn, en je moet ze niet framen op wat men fout doet, kijk naar hun kwaliteiten.

Interviewer: Marco Betman en Roelof Rump