|
Zittend aan een tafeltje in de "Herberg" met twee “bekenden”. De één gaat weg en we
roddelen. Zeg fotograaf, wist je dat Jan een erfenis had gekregen van een ton. Moet je natuurlijk nooit krijgen als je aan crack verslaafd bent. Zijn familie, ook niet gek, koopt een chalet voor hem op een camping. Hij trekt er in, samen met twee crack lievende “vrienden”. Hoe dom kun je zijn, dat geeft natuurlijk ellende. Ruzie, mensen die s’nachts schreeuwend aan het raam kloppen. Iedereen wist Jan te vinden, Jan had namelijk geld en dus Crack. Nooit gedacht dat zijn bezoekers zo’n eind konden fietsen. Mensen op de camping klaagden want die vrienden en Jan gedroegen zich nou ook bepaald niet als nette campinggasten. Uiteindelijk werd Jan van de camping gezet, de baas verkocht het chalet, trok er de schuld vanaf, en Jan was zonder verblijfplaats maar nog wel met wat geld. Jan spoort niet helemaal soms, hij gaf zijn pinpas aan de dealer, de dealer zou dan zorgen voor zijn dagelijkse porties. Fotograaf, vertrouw je een dealer?. Nou is Jan weer gewoon Jan, geen geld, nog steeds verslaafd en weer dakloos Weet je fotograaf, bij sommige mensen zit het hoofd gewoon te vol, ze leren niet en denken niet na. Je kunt ze ook niet helpen want ze leren niet. Geef ze een ton en ze buigen hun leven niet om. Ik heb ook een kamer, een eigen kamer, maar die gasten van het slaaphuis weten niet waar ik woon. Geen gedonder bij mijn huis. Ik ben geen lieverdje, maar heb heel wat geleerd in mijn leven. Deze column vormt een deel van de serie “Verhalen van de straat”. De foto: Een crack pijpje
|
