Het rijksbudget voor zorg (PGB etc.) gaat van het Rijk naar de gemeente. De gemeente wordt verantwoordelijk en krijgt na een forse korting het bestaande budget. Veel beperkten met een persoon gebonden budget (PGB), hebben de angst dat de gemeente te veel invloed krijgt en PGB houders dwingt tot gebruikmaking van door de gemeente aangeboden hulp. Ook  is er de (terechte) angst dat in een slecht scenario het zorgbudget gebruikt wordt om gaten in de begroting te dichten (lantarenpalen, grondbedrijf).

Sandra is zo’n persoon die ondanks haar zware beperking en dankzij het PGB een zelfstandig leven kan leiden. Een eigen woning waar vrienden worden ontvangen, gegourmet wordt en er volop ruimte is voor sociale contacten. Haar angst is dat door de bezuinigingen in de zorg, zij in een verpleeghuis komt te wonen, een kamertje met twee personen zonder vrijheid.

Sandra:

"Als je in het verpleegtehuis kom te wonen dan ben je de eigen regie kwijt, je participeert niet meer in de samenleving. In een verpleeghuis is mijn vrije leven voorbij. Dat lijkt mij zo vreselijk dat ik gezegd heb “dan trek ik de stekker er uit”. Ondanks mijn beperking wil ik onbeperkt blijven leven. Wij zijn niet zwak of kwetsbaar: Mensen met een beperking zijn soms krachtiger dan mensen die lekker achterover leunen en niet elke dag alles moeten regelen voor zich zelf."