Bij het slaaphuis ontmoette ik de vrijwilliger Rene, hij viel mij op en we raakten in gesprek. Zijn levensverhaal was anders dan de verhalen van de doelgroep van deze instelling. Ik vroeg hem zijn “verhaal” als brief aan mij op te schrijven.

Beste StrangeArt, wij hebben elkaar ontmoet en het klikte. Je suggereerde dat ik anders was dan de personen in mijn omgeving. Dat had je goed gezien, maar anders klopt niet helemaal, mijn verleden is anders, maar mijn toekomst kan zo maar zijn als die van mijn maatjes hier.
Je gelooft het misschien niet, maar ik kom uit een rijk gezin met alle luxe die er bij hoort. Zakendoen en ondernemerschap zit in mijn genen. Ik was succesvol, eerst als model in de modewereld, reisde in die rol de hele wereld rond, at in driesterren restaurants, sliep in hotels met altijd een suite als kamer.
Al snel begon ik in Amsterdam met een eigen modezaak, niet zo één van T-shirts van 10 euro, maar met mode van bekende ontwerpers. Veel bekende Nederlanders uit de Quote 500 hebben zich door mij laten kleden. De zaken gingen goed, huis in de grachtengordel, sportauto, lunchen en varen bij Loosdrecht.
Elke dag lunchen met vrienden, met altijd een goede fles wijn, s’avonds ook nog eens een goede fles wijn, maar geen cocaïne of soortgelijk spul. Ik heb mij nooit laten verleiden tot sterke drank, gelukkig niet. Maar alles overziend was mijn alcohol consumptie op sommige dagen niet anders dan van die mensen die ik hier ontmoet. Kijk ik naar mijn toenmalige vrienden, die ook nog eens regelmatig snoven, dan is er weinig verschil met de doelgroep hier.
Langzamerhand werd ik moe, niet levensmoe maar gewoon intens moe, alles koste mij te veel energie. Ik dacht dat het een depressie was, een depressie doordat mijn partner mij had verlaten. Toch maar even laten controleren door mijn huisarts.
Leverkanker, een jaar lang chemo, lange revalidatie periode en nergens interesse in. Mijn zaak werd beheerd door mijn compagnon. In die periode wordt je teruggeworpen op je zelf, je leeft van dag tot dag. De eerste maand krijg je bezoek van al je vrienden, dat bezoek wordt steeds minder en uiteindelijk sta je er helemaal alleen voor.
Financieel ging het steeds slechter, de recessie kwam, mijn compagnon heeft mij bedonderd, maar ja, dat ontging mij.

Ik heb het een aantal jaren kunnen uitzingen maar er bleef niets anders over dan een faillissement. Alles wat je hebt wordt verkocht, ver beneden de waarde en uiteindelijk blijf je toch nog met een schuld zitten. Die schuld kun je niet aflossen dus wat rest is de schuldsanering, een budget van 50 euro per week gedurende drie jaar.
Strange, dit was mijn verleden, letterlijk “het was”. Ik moet nog een jaar in de schuldsanering en dan moet ik keuzes maken. Ik worstel nu, wat doe ik straks? Wordt ik weer zakenman of doe ik het low-level en probeer ik mijn talenten in te zetten op maatschappelijk gebied. Talenten heb ik, onderhandelen, toekomst zien, beter gezegd de toekomst naar je hand zetten, kansen zien en benutten. Wil ik werkelijk weer het leven van dure lunches, design kleding?. Ik mis dat luxe leven wel, maar waren er in dat leven echte vrienden of zit de vriendschap en het vertrouwen hier, hier bij mijn maatjes?
Alles kan ik niet meer doen, weinig energie, ik heb nog een drie maandelijkse controle, mijn ziekte is chronisch. Gelukkig heb ik wel een basisinkomen. De WAO (die nu naar de schuldsanering gaat) zorgt straks voor een goed maar sober leven.
Strange, ik hoop je snel weer te ontmoeten, dan praten we samen over mijn toekomst plannen.