Madelijn

Het project Talent gaat er van uit dat wie is aangewezen op een uitkering talenten heeft die jarenlang onderbelicht zijn door de persoon zelf. Talent helpt mensen hun mogelijkheden te ontwikkelen en de sterke punten in te zetten voor de samenleving. Belangrijk nevendoel van dit project is ook om uit een sociaal isolement te raken. Hier een interview met Madelijn, die via Talent als vrijwilliger werkt.

Madelijn:

Leuk meneer StrangeArt dat u mij wilt interviewen, mijn begeleider heeft al over u verteld. Hoe zal ik beginnen? Nou gewoon met mijn leeftijd. Ik ben 33 jaar, heb twee kinderen op de basisschool en heb mijn eigen flatje. Met die eigen woonruimte ben ik ontzettend blij.
Je moet namelijk weten dat ik een hele tijd geen vaste slaapplek had. Soms sliep ik in de winkel waar ik werkte, of ik sliep bij vrienden. Ik redde mij wel. Maar dat was trouwens in de tijd dat ik nog geen kinderen had.
Toen ik zwanger was van mijn eerste heeft de huisarts er voor gezorgd dat ik woonruimte kreeg. Die lieve man heeft mij ook doorverwezen naar verschillende instanties. Deze instanties hebben mij ontzettend goed geholpen om alles op de rit te krijgen. Wist ik veel dat er zo veel instanties waren die je konden helpen?

Dakloos zijn was niet mijn keus. Op mijn achttiende werden mijn vader en moeder, mijn twee broertjes en ik zelf uit huis gezet. Er waren grote gokschulden en de huur werd niet betaald. Er werd helemaal niet gevraagd hoe wij ons zelf konden redden, dus heb ik mijn twee broertjes bij kennissen ondergebracht. Je neemt tenslotte de verantwoordelijk voor je broertjes en zusje. Ik zelf redde mij wel. Dat mij zelf redden was ik wel gewend, mijn opa en oma hebben mij opgevoed, mijn ouders wilden mij eigenlijk niet hebben.
Toen mijn opa en oma vlak achter elkaar overleden, stond ik op mijn eigen benen en nam je de verantwoordelijkheid om alles bij elkaar te houden.
Ach, in die dakloos tijd kwam ik wel aan eten, gelukkig werkte ik een beetje, net genoeg om te overleven. Of ik mij regelmatig kon douchen?, nee hoor. Maar dat was ik gewend, we waren al een hele tijd afgesloten van water en licht.

Het is best wel moeilijk om als alleenstaande moeder twee kinderen op te voeden. Maar ik leer ze heel duidelijk dat ze niet alles kunnen krijgen. Als je dat niet doet, dan willen ze later als ze groot zijn ook alles hebben. Als er maar genoeg liefde, duidelijkheid en waarden zijn dan kom ik een heel eind met hun. Geld is soms een probleem, inderdaad. Afgelopen december moest ik met 25 euro rondkomen door een fout van de belastingsdienst, maar ik heb het gered, vraag niet hoe. Je moet de kinderen nu al leren dat als er geen geld is, dat ze het ook niet krijgen.

Of ik contact heb met de vaders van mijn kinderen? Gelukkig niet, die van mijn tweede kind was schizofreen, dronk en gokte veel en was door zijn ziekte agressief. Hij is nu veranderd in een kasplantje hoorde ik, en hij mag van de kinderbescherming alleen maar begeleid op bezoek komen, gelukkig doet hij dat niet. Ach StrangeArt weet je, je kunt niet boos zijn op een persoon die schizofreen is, hij kan er zelf niets aan doen. Maar je moet wel de verantwoordelijkheid nemen om er wat aan te doen, praten met een psychiater en medicijnen gebruiken. Hoe dan ook, ik kies voor mijn kinderen.

Hoe ik aan dit vrijwilligerswerk ben gekomen? Mijn werkcoach van het Activerium vertelde hierover en het klikte meteen. Ik zat alleen maar eenzaam thuis met mijn kinderen en was alleen maar op hun gefocust. Hier heb je tenminste aanspraak en maak je contacten. Hoe ik verder over mijn toekomst denk? Je moet zelf de verantwoordelijkheid nemen om instanties er bij te betrekken als er problemen zijn. Ik heb me altijd goed gedragen dus wordt het wel tijd om het zelf op te pakken, zonder instanties.