Jan: Verslaafd, opgenomen en afgekickt
Jan, dertig jaar. Ergens ontmoet en we raakten in gesprek, Zijn levensverhaal:
Ik had een vriend die was een jaar jonger dan ik, en die zat op het gymnasium, ik keek tegen hem op, ik zat op de Mavo. Die jongen zegt tegen mij ik heb hier een sigaret met iets lekkers, daar voel je je goed van. Is het drugs?, ja het is drugs maar het is geen hard drug. Het kan geen kwaad je krijgt er niks van. Ik heb het gedaan, dom, hij zit op het gymnasium weet je wel, daar kijk je tegen op, ik zat op de Mavo weet je wel, het was mijn vriend, dan vertrouw je zo iemand en dan ga je de fout in, het is zo lekker joh, en je bent dan in een klap verslaafd.
Ik had toen een vriendin, die zei tegen mij: je kiest voor blowen of voor mij,
maar ik was gemakzuchtig en koos voor het blowen. Dat was geen verstandige keuze
toentertijd, misschien had ik wel een heel leuk leven met haar opgebouwd.
Een bepaald moment werd ik gered door het Riagg (* Instelling voor Geestelijke Gezondheid), ik moest gered worden. Ik heb 4 jaar lang zeven joints per dag gerookt. Op een gegeven moment ging ik dingen zien Ik werd er para (* Paranoïde) van, ik had het idee dat mijn buurman door de muren praatte, het was niet realistisch, het was waarschijnlijk een trip van de THC (* Actieve stof in de cannabis) die in de weed zit.
Ik was 17 toen ik begon en ik was 18 of 19 toen ik werd opgenomen. Het was een vrijwillige opname, dat wou ik toen niet, ik was eigenwijs en ben terug naar huis gefietst. Later ben ik nog een keer opgenomen geweest, dat was gedwongen en ben een jaar lang opgesloten geweest in een gesloten afdeling, toen heb ik mij in slaap gehuild met stemmen. Toen pas zijn de stemmen weggegaan. Samen met medicatie, god zij dank dat er tegenwoordig medicatie bestaat die wel effect heeft. Volgens mij, 20 of 40 jaar geleden, bestond dit soort medicatie niet, toen werd je alleen versuft. Ik ben nu al heel lang af van het blowen. Ik begin er nooit meer aan, troep echt, Als ze mij hier planken geven met spijkers, dan timmer ik die coffeeshop daar dicht, echt. Bij wijze van spreken hè, want echt, het is troep, echt.
Daar in die shop wordt je echt verslaafd en ga je zeven of acht joints per dag roken. En dan flip je helemaal door joh. Ik had wel rijke ouders en kreeg genoeg zakgeld. Mijn vader is een zakenman en heeft twee BMW’s voor de deur staan. Vroeger wilde ik ook een BMW, maar dat zijn eigenlijk twee stukken blik, het is materialisme, ik geef er nu niet meer om.
Ik woon nu bijna zelfstandig, in een huis met meer mensen, dat is begeleid wonen. Ik werk nu twee dagdelen in de week bij een werkplaats van het Riagg, hele leuke collega’s. Ik hoef nou niet meer opgenomen te worden ik kan het zelf nu “handelen“ weet je. Toen ik achttien was, was het echt niet normaal joh, ik was helemaal van de wereld. Ik zal nu wel weer eens een lichte terugval krijgen, maar daar sla ik mij ook wel weer door.
Wat denk je, hoe gaat het met je over 10 jaar?
Geen flauw idee, ik kan wel zeggen, ik sta dan daar en daar, maar dat kan je
niet voorspellen zo ver vooruit kan niemand het vertellen, dromen heb ik niet,
ik vind het zo wel best. Ik heb genoeg shit gehad, mijn zusje heeft psychiatrie
gestudeerd, zij is doctorandus en die zegt dat ik in het vorige leven soldaat
ben geweest, je hebt nu in het leven rust nodig vertelde ze, en je moet nu
bijkomen.
Weet je wat het is, je moet het leven ook niet altijd serieus nemen, weet je
wel, je moet ook af en toe eens genieten.
Over de foto: De foto dusdanig belicht dat bijna letterlijk de verbinding met de aarde er nog niet (helemaal) is.