Slaaphuis bewoner: Ik breng de kerstdagen door in Frankrijk

Een mantra van mij is: “Als je twee keer de verkeerde afslag neemt, zet ik je op de foto
Een paar dagen geleden iemand gesproken die de verkeerde afslag had genomen. Een veertiger, goed in de kleren, plannen voor de toekomst, zonder verslaving maar wel slapend in het Slaaphuis. Zijn verhaal: 

Ik heb mijn ouders 13 jaar niet gezien of gesproken. Toen ik kennis kreeg aan een leuke vrouw, zei mijn moeder tegen mij: “Als je met haar trouwt, wil ik je nooit meer zien”. Achteraf gezien heb ik dat wel heel letterlijk op gevat. Ik heb toen de verkeerde keus gemaakt door te zeggen “OK, dan maar niet”. In die zelfde periode vertrokken mijn ouders naar Frankrijk.
Zelf werkte ik bij een automatiseringsbedrijf, mooie baan, maar ik kreeg toen psychische problemen. Ik durfde er niet over te praten, en binnen mijn werk werd ik steeds meer een eenling. Toen, op een gegeven moment, ben ik niet meer op komen dagen. Ik ben niet zo iemand die overal hulp voor vraagt, van mijn ouders heb ik geleerd dat je je zelf moet redden.
Na anderhalf jaar stopte de uitkering en toen werd ik mijn huis uitgezet. Ik heb maanden gezworven in de bossen in de buurt van Nunspeet. Het was flink koud en ik kocht een goedkope slaapzak. Na een paar weken kocht ik bij de Kijk Shop voor twintig euro een goedkoop tentje. Camouflage kleuren want je zet natuurlijk niet een knal rode tent in het bos. Voor dat geld kun je niets verwachten, erg waterdicht was het tentje niet.
Ik had twee euro per dag te besteden, daarvoor kocht ik koeken en dan twee koeken per dag, ik werd steeds dunner en je wordt psychisch gek langzamerhand. Gelukkig heeft iemand mij attent gemaakt op het “Leger des Heils”. Die hebben mij doorverwezen naar Omnizorg. Daar slaap ik nu, heb een uitkering en de sociale dienst spaart voor mij. Kan ik later mijn huis inrichten en wat doen voor mijn tanden. Ik heb nu alle hulp die nodig is, ze helpen mij ook met de financiën. Alle kleren die ik nu aan heb zijn tweedehands. Zie er goed uit, daarvoor moet je zelf zorgen vind ik. Heel wat anders dan toen ik bij het Leger des Heils aanklopte Alles wat ik toen had, zat aan mijn lijf, een korte broek en een zwart T-shirt. Niemand kan met deze kleren zien dat ik dakloos ben.
Bijzonder dat ik weer contact heb met mijn ouders, die zullen mij altijd helpen en er voor zorgen dat ik niet meer terugval. En mijn vrouw?, dat is nu mijn ex, achteraf gezien hadden mijn ouders dus gelijk.

Tentslaper, ik heb niets met Kerst, ik blijf in het bos slapen

Soms neem je twee keer in het leven de verkeerde afslag. Na een flinke dosis pech slaap je met Kerst in een tentje in de bossen en leef je van liefdadigheid. Geen uitkering, niets. Zo’n man heb ik  ontmoet bij Menorah (gratis eten op woensdag), hoogopgeleide man, ongeveer 55, zonder vaste woon en verblijfplaats, zijn verhaal:

Strange, het is een verhaal als “Ik vertrek”, je wilt iets nieuws en het gaat mis. Mijn vrouw en ik waren gefrustreerd over Nederland, de regels, het sociale gevoel en hoe mensen met elkaar omgaan.
We wilden samen een natuur camping beginnen in Hongarije, 2000 m² grond, een camping low-level, geen barretje, geen speeltuin, echt iets om als vakantieganger tot volledig rust te komen. Waar we geen rekening mee hadden gehouden was met onze Engelse buren. Die waren het niet eens met onze plannen en deden er alles aan om de rust te verstoren. Ze plaatsten bijvoorbeeld een luidsprekerbox aan de rand van ons terrein, zetten het geluid keihard en gingen een dag weg.
Na een jaar stopten we, we hebben nog steeds de grond en het huis, maar kunnen het niet meer verkopen. Mijn vrouw vertrok naar Nederland en trok in bij een vriendin hier in Apeldoorn. Zij stuurde mij soms iets geld om te overleven, maar dat was niet veel, zij had korte baantjes als krantenloper, en ergens een nul uren contract. Dat geld zenden stopte, eigenlijk waren we toen al uit elkaar. Alles is toen met mij misgegaan, ik verkocht steeds iets om te overleven, meubilair, mijn auto. Elektriciteit werd afgesloten, internet had ik al een hele tijd niet meer, en toen ook nog het water werd afgesloten zag ik het niet meer zitten
Ik ben gaan liften, maanden in Oostenrijk doorgebracht. Ik wil niet stelen of bedelen, maar soms moet je wat. Ik had een bord gemaakt met “Ich habe nichts zu essen”. Keek de mensen niet aan, riep niet, en bedelde niet echt in mijn ogen. Ik kreeg zo voldoende te eten.
Ontmoette een vrouw die mij blijkbaar volledig vertrouwde, heb daar zes weken gelogeerd. Zij was veganist, ik kon dat moeilijk volhouden, niets in huis wat ook maar iets met dieren te maken heeft. Vervolgens kreeg ik een kamer bij haar ex, deed wat kleine werkzaamheden voor hem en verdiende zo wat geld voor kleding en zo. Ik wilde vastigheid en ben naar Nederland gelift, zo ben ik in Apeldoorn terecht gekomen. Hier kon ik hulp geen krijgen want ik had geen regiobinding. Hoezo geen regiobinding, mijn vrouw woont hier en we waren nog niet officieel gescheiden. Trek maar bij je ex in, vertelden de ambtenaren.
Over die scheiding: Hier maakte iemand mij er op attent dat er een oproep in de krant had gestaan, of ik mij wilde melden voor de scheiding. Ik heb direct getekend en wat betreft de boedelscheiding alles aan haar gelaten. Ik heb twee dagen voor het stadhuis gezeten met een bordje dat niemand mij wil helpen. Nu heb ik regiobinding maar nog geen uitkering. De man die het regelt kan steeds niet of is ziek. Volgens mij willen ze mij in Omnizorg hebben, dat verdom ik, tussen al die verslaafden, ik ga mij zelf niet meer vernederen. Ik verneder mij al genoeg, ik zoek zelf peuken, ben rookverslaafd, maar daar slapen, nooit.
Hier bij Menorah heb ik een tentje gekregen en warme kleren, het Leger des Heils helpt mij, bij de Voedselbank kan ik terecht en er zijn meer mensen die mij helpen. Verschillende organisaties verzorgen een kerstdiner, daar kan ik twee keer naar toe. Ik red mij wel.

Als ik straks een uitkering heb doe ik wat terug voor die mensen die bij belangeloos helpen. Kerst?, daar heb ik niets mee, ik zit gewoon in mijn tentje in het bos. Gelukkig is “De Herberg” met de kerstdagen open. Bij Omnizorg zullen ze mij niet zien, ben je gek. Ik ben 55, maak mij geen illusies over goed werk, maar dat woonadres wil ik niet hebben op mijn CV.