De klaagneger en mijn Opa

Mijn (lang geleden overleden) Opa komt uit Drenthe, hij vertelde wel eens over “vroeger”, De Opa van mijn Opa woonde in een plaggenhut, werkte in “de turf”, hard werken, uitbuiting en bittere armoede. Mijn bijna ongeletterde opa verhuisde naar textielstad Enschede. Als spinner verdiende hij de kost. Door zelfstudie leerde hij rekenen en schrijven. Ik heb van mijn Opa nooit iets gehoord over “schade vergoeding vragen” aan de “turf heren” die zijn voorouders hebben uitgebuit.

Hoewel wij als gezin sociaal klommen, zag ik als kind al heel snel hoe arm en eenzijdig Enschede was. Op mijn lagere school werd je klaargestoomd om naar de lagere textielschool te gaan, klaar om de textielbaronnen te dienen. Baronnen met grote landerijen, men had de hele stad van pastoor tot dominee in zijn greep. Lid van een vakbond of protest was gegarandeerde werkloosheid. Je naam kwam op een zwarte lijst en je kwam nergens meer aan het werk. Eigenlijk was het een vorm van slavernij.

Mijn vader was eigenwijs en stuurde mij – tegen het schooladvies in – naar de middelbare school. Ik heb mijn vader wel eens pittige uitspraken horen zeggen over de machtsverdeling in Enschede. Ik heb hem echter nooit horen praten over “schade vergoeding” over daden die hem waren aangedaan door de despote macht van de textielbaronnen.

En dan nu de klaagneger, de slachtofferrol en vooruit, dan ook maar een beetje zwarte piet.

Ik kan niet begrijpen hoe met terugwerkende kracht ik financieel moet bijdragen aan slavernij  onrecht wat mijn verre voorouders (in een andere tijd, met een andere ethiek) hebben gedaan.

Ik kan ook niet begrijpen dat men zich achtergesteld voelt. Natuurlijk is er racisme, dat is van alle tijden, dat gebeurt ook intern binnen gekleurde bevolkingsgroepen. Maar – uitzonderingen daargelaten – dit leidt zelden tot een slechtere toegang tot de arbeidsmarkt. Heb je de skils en het vermogen dan kom je uiteindelijk goed terecht. Een slachtoffer rol kost energie en daar krijg je weinig sympathie en draagvlak mee.

En wat betreft Zwarte Piet: Pas als je een probleem benoemd wordt het een probleem. Nu voel ik mij een racist omdat ik hou van Zwarte Piet. Dank je wel.

Zelf denk ik niet aan een actiegroep “geld terug voor de turf” of “een lapje voor het bloeden voor het textiel onrecht”  (dit verleden heeft mij trouwens wel gevormd in wie ik nu ben).

Dingen gebeuren, tijden veranderen, alles heeft zijn eigen dynamiek en het verleden kun je niet meten met de hedendaagse ethiek. Weg dus met het slachtofferschap, het zelf medelijden. En noem mij geen racist omdat ik gewoon een zwarte Zwarte Piet wil.

Afsluitend, lees eens de column van de bekende (donker getinte) trendwatchter Ajiedj Bakas: “Op toekomstige arbeidsmarkt verliest Klaagneger van Turboneger en Braboneger”  http://www.thepostonline.nl/tag/ajiedj-bakas/