Wie denk ik wel (niet) dat ik ben?

Ik zend het allemaal retour
Ik heb het niet meer nodig
Mijn hart, mijn ziel 
Achilleshiel  
Ze blijken overbodig 
(een hoop geouwehoer)
 
Toch was ik er zo aan gehecht
Mijn huid, mijn haar, mijn handen
Mijn kippenvel 
bij ’t liefdesspel 
Mijn botten, nagels, tanden
Ze blijken allemaal ‘niet echt’

Ik had altijd het waanidee 
dat ik ook iets kon voelen 
als vreugde, pijn 
verdriet, chagrijn 
Dat driftig overspoelen 
van een getijdenzee 

Maar nu blijkt alles louter schijn 
in ogen zonder schellen 
Het grijze cel 
placebospel 
zal mij niet langer kwellen 
Ik blijk uitsluitend ‘brein’ te zijn!

© Aad van der Waal

Over (-) lijden

Geachte Dood, ik weet dat u het druk heeft 
Toch stoor ik u met mijn oprecht verzoek 
Vereer mij, als u om een lijdend mens geeft 
met een vervroegd en kortdurend bezoek

Vandaag lijkt u veel zachter dan het leven 
dat ik van anderen nog willen moet
Mijn naasten zijn nog allerminst bedreven 
in ’t formuleren van een afscheidsgroet

Geachte Dood, ik lig hier te verrekken 
en wil graag dat mijn as snel wordt verstrooid
Mijn naasten zien mij liever niet vertrekken
De symbiose blijkt nog onvoltooid 
  
Mijn vrije wil bleek moeiteloos te vangen 
te gijzelen door andermans verlangen

@ Aad van der Waal